تاثیر مهم یک ژن عضلانی در بروز دیابت نوع 2 - وبلاگ دیدنی ها

به گزارش وبلاگ دیدنی ها، خبرگزاری خبرنگاران- پژوهشگران سوئدی در آنالیز جدید خود دریافتند که یک ژن عضلانی با بروز دیابت نوع دو ارتباط دارد.

به گزارش خبرگزاری وبلاگ دیدنی ها به نقل از وب سایت رسمی دانشگاه لوند، افراد مبتلا به دیابت نوع دو، عملکرد عضلانی ضعیف تری نسبت به سایرین دارند. پژوهشگران دانشگاه لوند(Lund University) سوئد دریافته اند که یک ژن خاص در دیابت نوع دو، اهمیت زیادی در توانایی سلول های بنیادی عضله دارد تا سلول های عضلانی بالغ را به وجود بیاورد.

شارلوت لینگ(Charlotte Ling)، سرپرست این پژوهش گفت: فعالیت ژن VPS39 در سلول های عضلانی افراد مبتلا به دیابت نوع دو، به طور قابل توجهی کمتر است. سلول های بنیادی که فعالیت این ژن در آنها کمتر است، سلول های عضلانی جدید را به همان اندازه تشکیل نمی دهند. این ژن زمانی مهم است که سلول های عضلانی، قند را از خون جذب می نمایند و عضله جدیدی می سازند. پژوهش ما نخستین پژوهشی است که این ژن را به دیابت نوع دو مرتبط می سازد.

در دیابت نوع دو، توانایی فراوری انسولین مختل می گردد و قند خون بیماران به صورت مزمن افزایش می یابد. عملکرد عضله و قدرت آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مختل می گردد.

یک عضله، مخلوطی از انواع فیبر با ویژگی های متفاوت را در بر دارد. بافت عضلانی این توانایی را دارد که فیبرهای عضلانی جدیدی را تشکیل دهد. سلول های عضلانی نابالغی نیز وجود دارند که در ارتباط با آسیب یا ورزش فعال می شوند. پژوهشگران تصمیم گرفتند تا در این پروژه جدید، به آنالیز این موضوع بپردازند که آیا الگوهای اپی ژنتیک در سلول های بنیادی عضله می توانند پاسخی برای اختلال در عملکرد عضله باشند که در دیابت نوع دو رخ می دهد.

در این پژوهش، دو گروه مورد آنالیز قرار گرفتند؛ 14 شرکت نماینده مبتلا به دیابت نوع دو و 14 شرکت نماینده سالم در گروه کنترل شده. شرکت نمایندگان از نظر سن، جنسیت و شاخص توده بدنی با یکدیگر مطابقت داشتند. پژوهشگران، تغییرات اپی ژنتیک در سلول های بنیادی عضله را در هر دو گروه و تحت شرایط مشابه مورد آنالیز قرار دادند. آنها سلول های عضلانی بالغ را استخراج کردند و به مقایسه آنها پرداختند. پژوهشگران به طور کلی 20 ژن از جمله VPS39 را شناسایی کردند که بیان ژن آنها میان دو گروه متفاوت بود. پژوهشگران، الگوهای اپی ژنتیک سلول های عضلانی را قبل و بعد از تفکیک سلول ها با یکدیگر مقایسه کردند.

به رغم این واقعیت که سلول های بنیادی عضله در هر دو گروه تحت شرایط یکسانی رشد نموده اند، ما بیش از دو برابر تغییرات اپی ژنتیک را در گروه مبتلا به دیابت نوع دو مشاهده کردیم. ژن های مخصوص عضله، به صورت عادی تنظیم نشده اند و اپی ژنتیک ها در سلول های افراد مبتلا به دیابت نوع دو عملکرد مشابهی ندارد.

جوانا سال سرنوی(Johanna Säll Sernevi)، از پژوهشگران این پروژه گفت: این پژوهش به وضوح نشان داد سلول های بنیادی عضله که فاقد ژن VPS39 هستند، توانایی تشکیل سلول های بالغ عضلانی را ندارند. دلیل این موضوع این است که سلول های بنیادی عضله که فاقد VPS39 هستند، نمی توانند متابولیسم خود را با روش سلول های دارای این ژن تنظیم نمایند؛ بنابراین سلول ها نابالغ باقی می مانند یا تجزیه می شوند و از بین می فرایند.

پژوهشگران برای تایید یافته ها، از موش هایی استفاده کردند که ژن VPS39 در آنها کاهش یافته بود تا بدین ترتیب از بیماری تقلید نمایند. موش ها بیان ژن را تغییر دادند و جذب قند از خون نیز در بافت عضلانی آنها کاهش یافت. این دقیقا مشابه شرایطی است که در افراد مبتلا به دیابت نوع دو ایجاد می گردد.

این پژوهش، در مجله Nature Communications به چاپ رسید.